آنچه که امروز اتفاق افتاده است، این نیست که یک دولتى در کشورى با مواضع خاصى بر سر کار آمده، مثل اینکه هر دولتى یا هر کشورى یک مواضع خاص سیاسى دارد؛ مسئله‏ى ما و مسئله‏ى جمهورى اسلامى این نیست، مسئله‏ى یک پدیده‏ى عظیم و بتدریج توسعه‏یابنده و ریشه‏دواننده‏ى در یک بخش مهمى از دنیاست؛ تشکیل یک نظامى که معنویت، جزو بافت اصلى آن محسوب میشود.
نظامى که بر اساس تفکر و معرفت اسلامى بر سر کار بیاید، نظامى است که مسائل معنوى انسان، جزو عناصر اصلى آن خواهد بود. خصوصیت این نظام، این نیست که به مسائل مادى توجه نخواهد کرد و هدفش را فقط معنویات قرار خواهد داد، نه؛ این یک مغالطه و نشانه‏ى غلط دادن است؛ که در تبلیغات جهانى علیه ما، این نشانه داده میشود. به هیچ‏وجه این‏گونه نیست؛ بلکه معناى تشکیل چنین نظامى، این است که عنصر گمشده‏ى از میان بشر، یعنى عنصر «معنویت» - که تحت تأثیر پنجه‏ى قدرتمندِ قدرتمندان عالم است - به زندگى بشریت برمیگردد.
بشر به پیشرفت علمى نیازمند است، به اکتشافات پى‏درپى همچنان که- که امروز بشر سرگرم این اکتشافات است و پیشرفتهاى شگفت‏آورى دارد - نیازمند است؛ اما در کنار معنویت. خوب، نظام اسلامى هم، آن نظامى است که میخواهد این عنصر گمشده ی از تمدن و حیات بشرى را به محیط زندگى بشر برگرداند. این در بیان، کارِ آسانی است؛ اما در عمل، هم کار مشکلى است، هم معارضانِ خیلى گردن‏کلفتى دارد.

(مقام معظم رهبری25/7/85 - دیدار دانشجویان نمونه و نمایندگان تشکل های مختلف دانشجویی)